قسمتی از یادداشت من در رادیو زمانه که در آن به نامه‌ی ۲۵۰ هنرمند تئاتر به وزیر ارشاد پرداخته‌ام.
«ما ممیزی را رعایت کرده‌ایم» فقط یک کرنش ساده در مقابل حضرت سانسور نیست. یک سند از همدستی است بین سانسورچی و سانسورشونده. یک شاهد از نوعی از بودنِ دستکاری شده – به اختیار یا به اجبار.
داریم در مورد هنرمندی صحبت می‌کنیم که به ابزار مسلط است اما نمی‌تواند هر طور که بخواهد از آن استفاده کند و بعد از چند بار سرکوب شدن، عاقبت راه ماندن در عرصه را پیدا می‌کند. آن‌قدر پیامش را در لفافه می‌پیچد که خطرناک نباشد یا از بن، دور خطر را خط می‌کشد. در هر دو حال سانسور اتفاق می‌افتد. سانسورچی راضی است و سانسورشونده در عرصه می‌ماند و بازی برد-برد به شکل مورد نظر نظام بازتعریف می‌شود.
اصل یادداشت را اینجا بخوانید:
مطالب قبلی من در مورد سانسور:
